Ποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία…;

Όλοι μας κάνουμε λάθη. Μεγάλα, μικρά.. Γιατί όμως πρέπει να μετανοιώνουμε γι’ αυτά…; Διαφωνώ κάθετα. Προσωπικά μου αρέσουν τα λάθη μου… Αυτά με έμαθαν, αυτά μου έδειξαν το σωστό δρόμο, αυτά μου έριξαν ένα χαστούκι και με ταρακούνησαν, με ωρίμασαν… Ναι, κατά κάποιο τρόπο αγαπώ τα λάθη μου… Υπάρχουν όμως και εκείνα που μισώ… Που δεν συγχωρώ, που δεν καταλαβαίνω… Εκείνα που επαναλαμβάνονται… Για μένα αυτά δεν λέγονται «λάθη» , αλλά «βλακεία». Για να μην πω κάτι άλλο… Το θέμα όμως είναι πότε πρέπει να συγχωρούμε και να ανεχόμαστε λάθη που έχουν γίνει πάνω από μια φορά…; Πότε τα επαναλαμβανόμενα λάθη είναι αθώα…; Ποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία…; Και πότε…; Ο έρωτας αξίζει ή αν μας έχει προδώσει μια φορά τότε σίγουρα θα μας προδώσει κι άλλες…; Ισχύει αυτό που λένε ότι αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει…; Η δική μου άποψη είναι πως όταν ο έρωτας είναι αληθινός και αμοιβαίος (!!!) πάντοτε αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία… Όταν ξέρεις να αγαπάς πραγματικά, τότε ξέρεις και να συγχωρείς… Θα πρέπει όμως να είσαι προετοιμασμένος και για τις συνέπειες… Ο έρωτας πονάει… Και αν σε έχει πονέσει μια φορά, είναι πολύ πιθανόν να σε πονέσει ξανά… Το θέμα είναι αν αξίζει και αν θέλεις να αντέξεις «τα πάθη του έρωτα» … Σε ό,τι αφορά το ραγισμένο γυαλί, θα πω ότι τις περισσότερες φορές δεν ξανακολλάει… Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις (σπανιότατες) που μια μικρή ρωγμή δεν φέρνει την καταστροφή… Προσωπικά προτιμώ την ανηφόρα απο την κατηφόρα… Κι ας είναι δυσκολότερη… Προτιμώ τη θέα της κορυφής – και ας φαντάζει άπιαστη- παρά τη θέα του πάτου… Πιστεύω λοιπόν, ότι δεν αξίζει δεύτερη ευκαιρία όποιος μας έφερε σε μια ασχήμη κατάσταση , όποιος δεν ήταν ειλικρινής και αληθινός μαζί μας γιατί πολύ απλά είχε άπειρες «δεύτερες» ευκαιρίες και όμως δεν τις εκμεταλλεύτηκε σωστά… Αξιολογήστε ποιοι αξίζουν αυτην την πολυπόθητη δεύτερη ευκαίρια, και δώστε την… Και μην ξεχνάτε τον εαυτό σας…
 Εσείς την  αξίζετε περισσότερο από τον καθένα αυτο ειναι το μονο σιγουρο...